نقد و بررسی کیا استینگر GT-Line

رشد برند کره‌ای کیا در سال‌های اخیر به خوبی مستندسازی شده است. در حالی که سوپرمینی ها و خودروهای کوچک این برند ارتقا یافته‌اند طیف محصولات شاسی‌بلند و کراس اوور این خودروساز نیز شامل 5 مدل است. اما این استنیگر است که نشان دهنده تکه نهایی پازل رو به رشد کیا می‌باشد. استینگر الهام‌بخش سال پیش با پیشرانه قدرتمند 6 سیلندر 3.3 لیتری عرضه شد اما هم‌اکنون نسخه کم‌توان‌تر 4 سیلندر نیز در نمایندگی‌ها قابل‌خرید می‌باشد.

پیش از این نسخه دیزلی 2.2 لیتری CRDi در اسپانیا بررسی شده اما صنعت خودرو در حال پوست‌اندازی بوده و کیا امیدهای فراوانی به نسخه بنزینی توربو که در تصاویر هم مشاهده می‌کنید دارد. این خودرو که در تریم GT-Line بررسی شده ارزان‌ترین نسخه استینگر بوده و بهای پایه 31995 پوندی دارد.

با این پول شما لیست بلندبالایی از تجهیزات را دریافت می‌کنید که باعث می‌شود رانندگان آئودی و ب ام و از دستتان عصبانی شوند. تقریباً هر چیزی را که بخواهید در استینگر خواهید یافت. از رینگ‌های 18 اینچی گرفته تا صفحه لمسی 8 اینچی، سیستم ناوبری و صندلی راننده برقی. در حقیقت تنها چیزی که شاید باعث شود کمی از دست کیا دلخور شوید چراغ‌های جلوی هالوژنی است. چراغ‌های جلوی LED استینگر به‌صورت استاندارد در نسخه‌های GT-Line S وجود دارند.

و البته با خودرویی کند طرف نیستیم. با قدرت 244 اسب بخاری، استینگر مجهز به پیشرانه 2 لیتری T-GDi در عرض 6 ثانیه خود را از سکون به سرعت 100 کیلومتر در ساعت رسانده و به اندازه برخی رقبای آلمانی سریع احساس می‌شود. زمانی که سرعت می‌گیرد خود را سریع‌تر از آنچه انتظار دارید خواهید یافت.

هر چیزی را که در نسخه پرچم‌دار استینگر دوست داریم در مدل GT-Line نیز وجود دارد. شاسی دیفرانسیل عقب تیز و فرمان دقیق در این مدل نیز حفظ شده‌اند و گیربکس نیز تعویض‌های سریع و نرمی دارد. زمانی که خودرو را در حالت اسپورت قرار می‌دهید هدآپ دیسپلی از تایپ مرسوم به ایتالیک تغییر وضعیت می‌دهد و این کمی عجیب است اما خب خاموش کردن آن ساده است.

علیرغم اینکه این خودرو با دامپرهای تطبیقی در دسترس نیست اما سواری خوبی دارد. بخشی از این موضوع به خاطر رینگ‌های کوچک‌تر 18 اینچی است. استینگر در عبور از دست‌اندازها هرگز عصبی نمی‌شود و آرامش خودرو در سرعت‌های بالا نیز عالی است. البته همان حس کیفیتی که در ب ام و سری 3 و مرسدس C کلاس وجود دارد را در استینگر نخواهید یافت اما کابین احساس خوش‌ساخت بودن و چفت شدن مناسب اجزا به یکدیگر را منتقل می‌کند.

چرم بکار رفته در صندلی‌ها دلپذیر بوده اما خود آن‌ها فاقد حمایت زیاد از بدن در سفرهای طولانی بوده و باعث خستگی راننده و سرنشین می‌شوند. از طرف دیگر، سیستم اطلاعات سرگرمی کاملاً خوب بوده و دکمه‌های سیستم تهویه مطبوع نیز در دسترس راننده قرار دارند.

اگرچه فرم کوپه یک خودرو باعث می‌شود ابهت آن در جاده نسبت به یک سدان بیشتر باشد اما فضای بخش عقب استینگر تحت تأثیر همین قضیه قرار گرفته است. فضای سر در کابین برای سرنشینان قدبلند محدود بوده و البته کابین مشکی خودروی حاضر در تست نیز باعث شده بخش عقب بسیار تاریک به نظر آید. البته صندلی‌ها حالت تا شدن 60:40 داشته و همین امر به حمل اشیای طویل‌تر کمک می‌کند.

شاید بزرگ‌ترین مشکل استینگر 2 لیتری بنزینی هزینه‌های مالکیت و نگهداری آن باشد. اگرچه نسخه دیزلی چندان باب میل ما نیست اما همین پیشرانه کم‌مصرف‌تر از مدل بنزینی می‌باشد. ما در تست‌های خود به مصرف سوخت 8.3 لیتر در هر صد کیلومتر رسیدیم اما نسخه دیزلی مشابه با این مدل می‌تواند در حالت ترکیبی مصرف 5.6 لیتری داشته باشد.

علیرغم پیشرانه کوچک‌تر و قیمت پایین‌تر، بخش اعظم نقاط قوت استینگر پرچم‌دار در این نسخه نیز باقی مانده است. شاسی دیفرانسیل عقب جذاب و هندلینگ چابک این خودرو دست نخورده و کابین پر از تجهیزات و استایل کوپه تقریباً تفاوت زیادی با نسخه پرچم‌دار استینگر ندارند. این کیای جذاب باید به مصاف بهترین‌های آلمانی برود اما اگر سرتان برای هزینه‌های مالکیت بیشتر درد می‌کند قطعاً ارزش نگاه کردن را دارد.